'De huisarts die liever stukadoor werd’. Het is één van de inspirerende verhalen in het gelijknamige boek dat laat zien dat het kan. Net als de ervaringen van de advocate die masseuse werd of de luchtverkeersleider die ging diepzeeduiken. Stuk voor stuk bewijzen zij dat een carrièreswitch mogelijk is. Hoe extreem of onrealistisch deze ook lijkt.
Goed nieuws
dus voor alle mensen die overwegen om het roer om te gooien. En dat zijn er nogal
wat. Ten tijde van de economische crisis overwoog twintig procent van de
Nederlandse werknemers een carrièreswitch bij ontslag. En een kwart van de
beroepsbevolking is niet gelukkig op werkgebied.
In hoeverre
men daadwerkelijk de sprong in het diepe waagt, is maar de vraag. Twijfel en
het niet durven, spelen vaak een hoofdrol in dit keuzeproces. En wanneer je
zoals ik op het snijvlak van de generatie X-Y behoort , heb je ook nog eens te
maken met het welbekende dertigersdilemma. De bijbehorende levensvragen over
wat je wilt in je leven maken het er niet makkelijker op.
Des te
relevanter is de vraag waarom ik en mijn vele lotgenoten het zo moeilijk vinden
om die gekoesterde switch te maken?
De kern van
mijn besluiteloosheid ligt ongetwijfeld deels in mijn analytisch vermogen. Heel
waardevol op werkgebied, maar een kracht die mij bij het omgooien van mijn
leven behoorlijk in de weg zit. Waar ik
een grondige (nog net niet wetenschappelijke) analyse maak, springen anderen gewoon
in het diepe als ze dromen hebben. Want wat maakt het uit wanneer je het zonder
weldoordacht plan allemaal anders gaat doen? Het televisieprogramma ‘Ik vertrek’ laat ons immers met
regelmaat zien dat goede voorbereiding niet noodzakelijk is wanneer je het roer omgooit. Tuurlijk: het kost meer tijd,
geld en tegenslagen dan vooraf gedacht. Maar waar anderen stappen in de
richting van hun droom zetten, ben ik vooral druk met alle voor- en nadelen en
‘wat als’-situaties zorgvuldig op een weegschaal te leggen. Hopelijk zijn mijn
lotgenoten gezegend met minder analytische denkpatronen.
Daarnaast
wordt de aarzeling voor een belangrijk deel beïnvloed door een proces waarin ik,
en met mij veel van mijn generatiegenoten, langzaam maar zeker verwikkeld raken.
Dit begint al midden in de puberteit wanneer belangrijke beslissingen over het
leven worden genomen. Vakkenpakketten en studiekeuzes zijn sterk bepalend voor
de richting die je op gaat. Het is toch op zijn minst opmerkelijk dat deze
fundamentele keuzes worden gemaakt in één van de meest turbulente en
wispelturige fases van je leven.
Na jaren van
studeren ben je blij dat je eindelijk werk hebt gevonden. Dan is het makkelijk
om je te laten meeslepen in de hectische waan van de dag waar deadlines de
agenda bepalen. Het werkende bestaan heeft in de loop van de jaren stiekem steeds
een groter deel van ons leven in beslag genomen. Omdat we langzaam maar zeker
meer en meer verwikkeld zijn geraakt in een 24-uurseconomie. Omdat eisen
waaraan het werk moet voldoen steeds harder worden. En omdat het steeds normaler
is om werk en privé in elkaar te laten overlopen. Terwijl de dertigers van nu
tegelijkertijd hechten aan een goede balans tussen werk en privé.
Een
onmogelijk spanningsveld.
Ongemerkt
raak je zo verstrikt in een carrière die ok is, maar anders dan je eigenlijk had
gewild. Of in een werkend bestaan dat niet blijkt te passen bij je huidige persoonlijke
leven.
En als je
eenmaal een richting bent opgegaan, is het nog niet zo makkelijk om een andere
koers te varen. Denk maar eens aan die stukende huisarts. Ongetwijfeld heeft
hij zijn keuze om een glansrijke artsencarrière in te ruilen voor een
ambachtsbestaan meer dan eens moeten verdedigen.
Gelukkig laten
de vele succesverhalen van carrièreswitchers ons zien dat het wel kan. Natuurlijk,
de weg naar je droombaan verloopt vast niet zonder slag of stoot. Maar ik ben
ervan overtuigd dat dit het waard is.
Dankzij de
jaren werk- en levenservaring die ik rijk ben, weet ik het inmiddels wel. Je
kunt beter spijt hebben van dingen die je geprobeerd hebt, dan in volle frustratie terug te denken aan wat je had
willen doen maar waar je nooit het lef voor had. Na het maken van ontelbare
afwegingen heb ik de eerste stappen gezet op weg naar een leven, dat bij mijn
hedendaagse ik past.
Het is bij
mij dus slechts een kwestie van tijd voordat het werkelijkheid is: het verhaal van de gezondheidswetenschapster die schrijfster
werd.