Prinsjesdag is typerend voor Nederland. Een land dat veel
waarde hecht aan tradities. Mooie feesten en festiviteiten. Maar ook tradities
die vaak onderwerp van discussie zijn. En daardoor op momenten de essentie van belangrijk
nieuws overschaduwen.
Zo ook op deze memorabele septemberdag. Want terwijl Maxima
zonder hoed verscheen, deden honderden vluchtelingen hun intrede in Nederland. Na
een barre tocht en met de hoop op een beter bestaan. Met de wens een nieuw
leven op te bouwen in een modern, tolerant en liberaal land. Een land als Nederland.
Ik vraag me af hoe dat is. Wanneer je uit een land in oorlog
naar Nederland komt. Omdat er in je thuisland geen gewoon leven mogelijk is. Voldoet
ons land aan je verwachtingen? Want hoe is het, als beelden van geweld en honger
op je netvlies gebrand staan. En je terecht komt op een plek waar het gesprek
van de dag over hoedjes gaat. Of over gestuntel van het Oranje-elftal voor een
EK-kwalificatie. Of wanneer gediscussieerd wordt over de jurk, artiest of wat Nederland
dan ook naar het Eurovisiesongfestival stuurt.
Natuurlijk, het is pure luxe wanneer nieuws door bijzaken
gedomineerd wordt. Als een land zich druk kan maken over zaken, die er
eigenlijk niet echt toe doen. Maar de tegenstelling is groot. En confronterend.
Waarschijnlijk is de hoedendiscussie van deze derde
septemberdinsdag aan de meeste vluchtelingen voorbij gegaan. Gelukkig. Maar er
staan nog vele Nederlandse tradities voor de deur. Mooie festiviteiten en feesten
waarop je kennis kunt maken met Nederland.
Maar het zijn ook tradities en gebruiken waarin discussies
hoog oplaaien en ander nieuws overschaduwen. Nieuws over een eurocrisis,
oorlogen of hongersnoden lijken dan op een tweede plaats te komen.
Ik vraag me af, hoe dat is. Wanneer je als vluchteling ons
land leert kennen. De schok wordt groot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten