dinsdag 17 november 2015

Keuze voor je kiezen: carrièreswitch


'De huisarts die liever stukadoor werd’. Het is één van de inspirerende verhalen in het gelijknamige boek dat laat zien dat het kan. Net als de ervaringen van de advocate die masseuse werd  of de luchtverkeersleider die ging diepzeeduiken. Stuk voor stuk bewijzen zij dat een carrièreswitch mogelijk is. Hoe extreem of onrealistisch deze ook lijkt.  

Goed nieuws dus voor alle mensen die overwegen om het roer om te gooien. En dat zijn er nogal wat. Ten tijde van de economische crisis overwoog twintig procent van de Nederlandse werknemers een carrièreswitch bij ontslag. En een kwart van de beroepsbevolking is niet gelukkig op werkgebied.

In hoeverre men daadwerkelijk de sprong in het diepe waagt, is maar de vraag. Twijfel en het niet durven, spelen vaak een hoofdrol in dit keuzeproces. En wanneer je zoals ik op het snijvlak van de generatie X-Y behoort , heb je ook nog eens te maken met het welbekende dertigersdilemma. De bijbehorende levensvragen over wat je wilt in je leven maken het er niet makkelijker op.

Des te relevanter is de vraag waarom ik en mijn vele lotgenoten het zo moeilijk vinden om die gekoesterde switch te maken?

De kern van mijn besluiteloosheid ligt ongetwijfeld deels in mijn analytisch vermogen. Heel waardevol op werkgebied, maar een kracht die mij bij het omgooien van mijn leven behoorlijk in de weg zit.  Waar ik een grondige (nog net niet wetenschappelijke) analyse maak, springen anderen gewoon in het diepe als ze dromen hebben. Want wat maakt het uit wanneer je het zonder weldoordacht plan allemaal anders gaat doen? Het televisieprogramma ‘Ik vertrek’ laat ons immers met regelmaat zien dat goede voorbereiding niet noodzakelijk is wanneer je het  roer omgooit. Tuurlijk: het kost meer tijd, geld en tegenslagen dan vooraf gedacht. Maar waar anderen stappen in de richting van hun droom zetten, ben ik vooral druk met alle voor- en nadelen en ‘wat als’-situaties zorgvuldig op een weegschaal te leggen. Hopelijk zijn mijn lotgenoten gezegend met minder analytische denkpatronen.

Daarnaast wordt de aarzeling voor een belangrijk deel beïnvloed door een proces waarin ik, en met mij veel van mijn generatiegenoten, langzaam maar zeker verwikkeld raken. Dit begint al midden in de puberteit wanneer belangrijke beslissingen over het leven worden genomen. Vakkenpakketten en studiekeuzes zijn sterk bepalend voor de richting die je op gaat. Het is toch op zijn minst opmerkelijk dat deze fundamentele keuzes worden gemaakt in één van de meest turbulente en wispelturige fases van je leven.

Na jaren van studeren ben je blij dat je eindelijk werk hebt gevonden. Dan is het makkelijk om je te laten meeslepen in de hectische waan van de dag waar deadlines de agenda bepalen. Het werkende bestaan heeft in de loop van de jaren stiekem steeds een groter deel van ons leven in beslag genomen. Omdat we langzaam maar zeker meer en meer verwikkeld zijn geraakt in een 24-uurseconomie. Omdat eisen waaraan het werk moet voldoen steeds harder worden. En omdat het steeds normaler is om werk en privé in elkaar te laten overlopen. Terwijl de dertigers van nu tegelijkertijd hechten aan een goede balans tussen werk en privé.

Een onmogelijk spanningsveld.

Ongemerkt raak je zo verstrikt in een carrière die ok is, maar anders dan je eigenlijk had gewild. Of in een werkend bestaan dat niet blijkt te passen bij je huidige persoonlijke leven.

En als je eenmaal een richting bent opgegaan, is het nog niet zo makkelijk om een andere koers te varen. Denk maar eens aan die stukende huisarts. Ongetwijfeld heeft hij zijn keuze om een glansrijke artsencarrière in te ruilen voor een ambachtsbestaan meer dan eens moeten verdedigen.

Gelukkig laten de vele succesverhalen van carrièreswitchers ons zien dat het wel kan. Natuurlijk, de weg naar je droombaan verloopt vast niet zonder slag of stoot. Maar ik ben ervan overtuigd dat dit het waard is.

Dankzij de jaren werk- en levenservaring die ik rijk ben, weet ik het inmiddels wel. Je kunt beter spijt hebben van dingen die je geprobeerd hebt, dan in volle  frustratie terug te denken aan wat je had willen doen maar waar je nooit het lef voor had. Na het maken van ontelbare afwegingen heb ik de eerste stappen gezet op weg naar een leven, dat bij mijn hedendaagse ik past.

Het is bij mij dus slechts een kwestie van tijd voordat het werkelijkheid is: het  verhaal van de gezondheidswetenschapster die schrijfster werd.

1 opmerking:

  1. Karin

    Hoe gaat het nou met je schrijven? Schrijf je wel alleen niet op dit blog of komt er niet van? Dat laatste zou zo jammer zijn.

    BeantwoordenVerwijderen