Oog in oog, op een mooie dag

‘It’s a beautiful day, sky falls you feel like ...’ De klanken van U2 komen mij tegemoet terwijl ik het grand café binnenkom. Het is nog geen 11 uur maar druk voor een vrijdagochtend. Freelancers tikken driftig op hun laptop, kwebbelende dames starten hier hun winkeldag en studenten proberen tegen beter weten in een kater weg te spoelen.

Alleen aan de grote leestafel met uitzicht op straat is nog plek. Gelukkig, want dankzij een vertraagde trein duurt het nog wel even voor mijn zus er is. Zelf ben ik voor de verandering ruim op tijd op de plaats van bestemming aangekomen.

Terwijl ik wacht, kan ik me geen fijner tijdverdrijf bedenken dan mensen kijken. En dat zijn er nogal wat op deze zonnige oktoberochtend. Al starend naar de langs slenterende yuppen, jonge moeders en gejaagde mannen in pak geniet ik van een verse cappuccino. Heerlijk zo’n begin van de dag.

Tussen het koffie drinken en mensen kijken door, blader ik gedachteloos in mijn agenda. Nieuwsgierig kijk ik naar het papier dat eruit valt en vouw het open. Mijn ogen glijden over de woorden ‘Ticket College Tour’ en er verschijnt een glimlach op mijn gezicht.

Dat was een speciale dag. Live zag ik een van mijn grote voorbeelden aan het werk: Twan Huys. Zijn gedrevenheid en bevlogenheid vind ik herkenbaar. Zijn vakmanschap waarin hij vriendelijkheid combineert met een kritische blik bewonder ik. Wat een rijkdom als je op deze manier de journalistiek mag en kan bedrijven.

Mijmerend staar ik naar buiten. Tussen de gehaaste mensen die het raam passeren zie ik in een flits een bekend gezicht. Voordat ik het me goed en wel realiseer, loopt hij regelrecht op de deur van dit café af. En net als ik een kwartiertje geleden, kijkt ook hij de zaak rond. Zijn ogen blijven rusten op de lange leestafel waar ik aan zit. En zo sta ik ineens oog in oog met een van mijn inspiratiebronnen.

‘Is deze plek vrij?’ vraagt Twan, terwijl hij wijst naar de stoel tegenover mij.

Overrompeld knik ik instemmend. En tegelijkertijd realiseer ik mij dat dit de kans is om mijn bewondering uit te spreken. Maar ook om in gesprek te gaan over onze gedeelde passie voor het journalistenvak zoals hij dit uitoefent. Wie weet, helpt het mij en zet ook ik op een mooie dag een stap in die richting.  

Terwijl ik mijn hoofd breek hoe ik dit gesprek in vredesnaam kan beginnen, hoor ik een bekende stem achter mij. Verschrikt kijk ik om en zie mijn zus staan. ‘Slecht geweten?’, lacht ze met een knipoog en neemt plaats op de plek tegenover mij.

Beduusd kijk ik om me heen en zie geen spoor van Twan.

‘Wat is er?’, vraagt zus. Snel herpak ik me. ‘Niets, ik genoot na van een mooie dag’. En met een glimlach op mijn gezicht bestel ik snel nog een koffie. ‘Jij ook?’

In mijn hoofd zingt Bono verder , ‘Don’t let it get away, It’s a beautiful day’.