Een kijkje in het leven van…een ander

Is dit niet precies waar iedereen stiekem erg van geniet? Ongezien een kijkje nemen in het leven van een ander? Sommige mensen doen dit ’s avonds tijdens het uitlaten van hun hond. Letterlijk koekeloeren zij in de huiskamers die ze voorbij wandelen. Anderen geven iets anoniemer gehoor aan de menselijke nieuwsgierigheid. Zij lezen hongerig over het wel en wee in het leven van columnisten. Zelf hoor ik bij die laatste categorie. Interessant. Want als mijn lezershart hier sneller van klopt, is dit mogelijk ook het genre dat bij mij als schrijver past. 

 

Maar wat is dat toch, die aantrekkingskracht van andermans leven? Zelf geniet ik van de herkenbaarheid in de columns over het leven van Femke in Libelle. Het is alsof ik van een afstandje naar mijn eigen leven kijk. De ontroerende en soms frustrerende momenten met een tweejarige peuterpuber, de verkoop van het eerste huis, relatieperikelen: allemaal uit mijn ‘huisje-boompje-zonder-beestje-leven’ gegrepen. Het bestaan van een moeder die ’s ochtends als ambitieuze vrouw naar haar werk gaat. Om, eerlijk is eerlijk, ’s avonds weer het liefst als gelukkige moeder thuis te komen. Sommige situaties die Femke beschrijft, zijn voor mij onherkenbaar. Maar je kunt er donder op zeggen dat iets soortgelijks binnen de kortste keren bij mij de revue passeert. Andersom komt dit uiteraard ook voor. Dan maak ik iets mee, wat enkele weken later ongetwijfeld terug te lezen is in haar column. Soms heb ik heel even de illusie dat ik uniek ben met mijn eigen onhandigheden, frustraties en geluksmomenten. Niets is minder waar en eigenlijk is dat een heel geruststellende gewaarwording.  

Waarom kan ik het dan niet, schrijven over mijn eigen leven? Nee, het is niet de stille angst dat mijn leven niet interessant genoeg zou zijn. Als fan van persoonlijke columns weet ik immers als geen ander dat het schijnbaar gewone leven van anderen reuze boeiend is. Volgens mij heeft het meer te maken met de menselijke drang om te willen ‘gluren bij de buren’ en tegelijkertijd zelf de gordijnen strak dicht te houden. En waar Femke er niet zo’n moeite mee heeft om de gordijnen een beetje voor de buitenwereld open te schuiven, ben ik er niet zo zeker dat mijn thuisfront daar gelukkig van wordt. Dat ik het leuk vind om te schrijven, betekent immers niet dat dochter- en manlief hun leven op het internet terug willen lezen. 

Toch wil ik met mijn blog de nieuwsgierige honger naar andermans leven een beetje stillen. Hoewel een kijkje in mijn persoonlijke leven er niet in zit, gun ik jullie wel een blik in mijn ontdekkingsreis als beginnend schrijver. 

P.s.: ben je nu wel nieuwsgierig geworden naar het dagelijkse reilen en zeilen in een leven zoals dat van mij? Neem dan eens een kijkje in het leven van Femke.