Nog 9.999 uur

Als ik de tienduizend uren-regel mag geloven, zijn er tienduizend trainingsuren nodig om ergens in uit te blinken. Wat schrijven betreft, heb ik dan nog een kleine marathon voor de boeg. Nog even los van het feit dat enig talent ook zeer wenselijk is.

Jammer dat ik niet eerder gehoor heb gegeven aan mijn innerlijke schrijversbehoefte. Dan was ik ongetwijfeld al een end van die tienduizend uren op weg geweest. Want zolang ik me kan herinneren, schreeuw ik het van de daken:  ik schrijf graag! Toch trok ik nog nooit de stoute schoenen aan om gehoor te geven aan deze diepgewortelde passie. Iedere keer als ik de stap denk te zetten, blijkt de drempel net te hoog. 

Het begon op de middelbare school. Na deelname aan ‘Journalist voor een dag’, een initiatief van het lokale dagblad, was ik overtuigd. Mijn toekomst lag in de journalistiek! Op mysterieuze wijze stuurde mijn verstand mij een geheel andere studierichting op. Na mijn opleiding werd het tijd om mijn hart te gaan volgen. Uren besteedde ik aan mijn zoektocht naar leuke cursussen om een stap in de goede richting te zetten. Alles kwam voorbij: van workshops intuïtief schrijven tot opleidingen wetenschapsjournalistiek. Maar als verlamd door enthousiasme en een chronisch tijdgebrek deed ik niets. 

Nu is de maat vol. Ik wil weten of mijn schrijfpassie niet alleen in mijn hoofd maar ook in het werkelijke leven bestaat. Het is tijd om te ervaren of ik een schrijvershart heb. En te ontdekken waar dit hart sneller van gaat kloppen. 

Bij het schrijven van mijn eerste blog loop ik al tegen een klassiek schrijversprobleem aan: het welbekende writersblock. Dit maakt de uitdaging spannend. Maar ik laat me niet uit het veld slaan. Ik ga de uitdaging aan. 

Nog 9.999 uur (en de hoop op een beetje talent) te gaan…